Τα λόγια και τα κλάματα...

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Τώρα πια, όλοι είμαστε για κλάματα

Του Άριστου Μιχαηλίδη

ΠΑΡΑ τη συγκίνηση, που μας προκάλεσαν πάλι οι δακρυσμένες
στιγμές του Προέδρου μας, δεν μπορούμε να μην ρωτήσουμε αν
κλαίει επειδή ήρθε στην κηδεία μας ή επειδή μαραζώνει που επί
της δικής του προεδρίας δεν κατάφερε να αποτρέψει τη χειρότερη
εξέλιξη εναντίον του λαού. Η έγνοια και η προτεραιότητα του, έλεγε
με δάκρυα που έδειχναν οι τηλεοράσεις, ήταν πάντα το καλό των
εργαζομένων και των απλών ανθρώπων. Αυτό φυσικά το ακούμε
σχεδόν κάθε μέρα, το εμπεδώσαμε. Τα λόγια όμως τελείωσαν, τώρα
έχουμε στα χέρια μας το Μνημόνιο και πρέπει να αναρωτηθούμε
πόσο πολύ βοήθησε στην ετοιμασία του όλη αυτή η έγνοια για το
καλό των απλών ανθρώπων. Πώς προετοιμάστηκε αυτό το Μνημό-
νιο για να λαμβάνει υπόψη όλα όσα επηρεάζουν ανθρώπους (αν-
θρώπους, όχι αριθμούς); Διότι, πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά έγγραφα της σύγχρονης ιστορίας μας, ανάλογο μόνο με το σχέδιο Ανάν, το οποίο αποδεικνύεται ότι ετοιμάστηκε ταχύτατα, πρόχειρα, χωρίς διάλογο και χωρίς να ληφθούν υπόψη οι λεπτομέρειες πίσω από
τις οποίες κρύβονται τραγωδίες.

Ποιος μπορεί να δικαιολογήσει γιατί εξαι-
ρέθηκαν τα πούρα της πολυτέλειας, ενώ
φορολογήθηκαν τα τσιγάρα; Ποιος μπορεί
να εξηγήσει γιατί ο υπουργός Παιδείας δεν
γνώριζε καν ότι υπάρχει πρόνοια για αύξη-
ση των ωρών διδασκαλίας των εκπαιδευτι-
κών. Δεν συζήτησαν ούτε μεταξύ τους; Τι
σημαίνει όταν ο τέως υπουργός Υγείας και
υποψήφιος πρόεδρος, Σταύρος Μαλάς, δη-
λώνει ότι αν εκλεγεί θα επαναδιαπραγμα-
τευθεί τους όρους του Μνημονίου για την
υγεία, για να γίνουν πιο δίκαιοι; Η Κυβέρ-
νηση που έκανε τη διαπραγμάτευση δεν
είδε τις αδικίες και τους τρόπους να απο-
φευχθούν και ο κ. Μαλάς δεν της είπε τίποτε; Με τον διευθυντή
Κτηματολογίου δεν κουβέντιασε κανένας για το πώς μπορούν να
διαμορφωθούν καλύτερα οι φορολογίες στα ακίνητα. Κι εμφανίζο-
νται στρεβλώσεις, αδικίες, ασάφειες. Με τον διευθυντή του Φορέα
Ισότιμης Κατανομής Βαρών δεν κουβέντιασε κανένας για τον
επηρεασμό των προσφυγικών δανείων. Ακόμα και για το ιερότερο
δικαίωμα της εργασίας, που θα φρόντιζε με ευλάβεια όποιος μιλά
τόσο πολύ για την έγνοια του για τους εργαζόμενους, υπάρχει
απίστευτη επιπολαιότητα και υποκρισία. Πριν ακόμα υπογραφτεί το
Μνημόνιο βρέθηκαν χωρίς δουλειά 992 ωρομίσθιοι κυβερνητικοί
και τον Σεπτέμβριο θα βρεθούν στην ανεργία άλλοι 400 εκπαιδευ-
τικοί λόγω αύξησης ωρών διδασκαλίας. Όλα αυτά και πολλά άλλα,
θα μπορούσαν να προβλεφθούν και να βρεθούν λύσεις, αν η Κυ-
βέρνηση έκανε με σοβαρότητα την απαραίτητη προετοιμασία. Αν
δημιουργούσε συνθήκες για να συζητήσει με όλους όσους θα
μπορούσαν να βοηθήσουν, με τεχνοκράτες, με κόμματα, με συντε-
χνίες. Αν σχεδίαζε τις εξελίξεις με βάση πραγματικές συνθήκες και
όχι με βάση τις συνθήκες που θα ήθελε να υπάρχουν. Τώρα όλοι
κλαίμε, από τον Πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο πολίτη. Διότι πράγματι
είμαστε για κλάματα.